« Παρακαλώ. Ποιος είναι;»
«Καλησπέρα, η μαμά της (τάδε) είμαι. Τα παιδιά μας είναι συμμαθητές. Θα θέλατε σήμερα κατά της 6.00 να έρθετε να φτιάξουμε κουλουράκια και να τα φάμε μαζί ; Θα είναι και άλλα πολλά παιδάκια . Είμαστε στην Μαστραχά 11 . από έξω γράφει Λέσχη αλληλεγγύης».
Γύρισα ρώτησα το παιδί μου πριν απαντήσω αν θέλει να πάμε. Η απάντησή του ήταν θετική.
«Ευχαρίστως θα έρθουμε, θα σας δούμε από κοντά ». Χαιρετιστήκαμε ευγενικά με τον συνομιλητή και κλείσαμε το τηλέφωνο. Η ώρα πέρασε γρήγορα και ετοιμαστήκαμε. Έξω έκανε κρύο. Όχι πολύ τσουχτερό, αλλά το κρύο που σε αγκαλιάζει. Βάλαμε τα μπουφάν,τα κασκόλ και ξεκινήσαμε να πάμε, ένα χειμωνιάτικο γλυκό απόγευμα .
Το φως του δρόμου λιγοστό, τον χειμώνα βραδιάζει νωρίς...Έπιασα το παιδί από το χέρι και κινήσαμε να πάμε. Περίοδος χριστουγεννιάτικων διακοπών βλέπεις, δεν είχαμε και πολλά να κάνουμε. Λίγες οι ευκαιρίες διασκέδασης στις μέρες μας, άνεργοι και εγώ και ο σύζυγος μου, που λεφτά να βγάλεις βόλτα τα παιδιά, εδώ ίσα ίσα που ...άστα.
Με σκέψεις βαριές στο κεφάλι περπατούσα στον δρόμο και αυτή η σκοτεινιά ... άστα!!! Και μέσα σε όλα αυτά να έχεις και την απώλεια ενός δικού σου προσώπου πολύ αγαπημένου... Δεν ήταν μακριά η διεύθυνση και φτάσαμε γρήγορα. Δεν ήξερα ακριβώς που ήταν και κοιτούσα τις ταμπέλες στις γωνίες των δρόμων. Ένα γωνιακό κτίριο είχε ανοιχτά τα παράθυρα του και από μέσα ακούγονταν παιδικές φωνούλες.
"Εδώ είμαστε", είπα στο παιδί μου. Μπήκαμε μέσα και είχε πολλά παιδάκια. Έπλαθαν κουλουράκια, γέλαγαν και χαίρονταν και τα πρόσωπα τους ήταν ολοφώτεινα. Πολλά από αυτά τα ήξερα, παιδιά του σχολείου μας και της γειτονιάς μας ήταν. Μπήκε γρήγορα και το παιδί μου στην παρέα τους. Εγώ με τις μαμάδες των παιδιών έκατσα στην διπλανή αίθουσα. Πιάσαμε την κουβεντούλα και η ώρα πέρασε γοργά.
Πρώτη φορά πήγαινα εκεί, πολλές μαμάδες είχαν πάει ξανά. Η μητέρα που με κάλεσε είναι εκπαιδευτικός, έτσι έχει φτιάξει ένα μικρό παιδικό τμήμα . Εθελοντικά, με πολλή αγάπη για τα παιδιά, θέλοντας να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο και ειδικότερα στα παιδιά!!
Στα παιδιά που νομίζουμε εμείς οι μεγάλοι ότι δεν καταλαβαίνουν και πολλά . Πόσο μεγάλο το λάθος μας.Λες και δεν στερούνται και αυτά μαζί με εμάς. Λες ότι δεν θέλουν ....και δεν έχουν ...
Έτσι γνώρισα την λέσχη αλληλεγγύης Ν. Κόσμου . Το τι ακριβώς κάνουν εκεί, το έμαθα εκείνη την μέρα, αργά το απόγευμα. Λίγοι άνθρωποι στην αρχή, πολλοί περισσότεροι μετά, μαζεύτηκαν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους. Πόσο υπέροχο ήταν αυτό που μάθαινα εκείνη την μέρα. Ώστε υπάρχουν άνθρωποι ακόμα σκέφτηκα, και έμεινα και εγώ στην μεγάλη παρέα τους, για να την κάνω λίγο πιο μεγάλη.
Μα πιο πολύ για να χωρέσω κάπου και εγώ. Να βρω ανθρώπους, τόσο μου είχαν λείψει οι άνθρωποι, που έφτασα στο σημείο να μην μπορώ να τους βρω, να τους ακούσω, μα και αυτοί να με αφουγκρασθούν. Μεγάλος ο πόνος κάποιες φορές και η ντροπή ακόμα πιο μεγάλη, σε βουβαίνουν, σε τυφλώνουν, σε αποδιώχνουν από τους άλλους ανθρώπους.
Σε κάνουν να κλείνεσαι σε ένα καβούκι, πόνος και ντροπή, να κτίζεις μεγάλους τοίχους γύρω σου, να απομονώνεσαι , να αποζητάς την ησυχία του μισοσκόταδου, χωρίς να καταλαβαίνεις ότι σε τραβά μέσα σε μια άβυσσο ανυπαρξίας. Είσαι τυχερός αν εκείνη την στιγμή που σε τραβά η άβυσσο κάτω , βρεθεί ένα χέρι να σε τραβήξει στο φως της ζωής . Έτσι έγινε και με εμένα...
ΕΙΔΑ ΦΩΣ ΚΑΙ ΜΠΗΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου