ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ

Ήσαν τα  όνειρα θολά σαν λες σαν αμαρτίες .
Που μες της κόλασης χαθήκαν τις σκιές
και ήταν αυτά που γνώρισες και είδες
κομμάτια από αγιάτρευτες πληγές .


Και όσο μακραίναν οι καιροί και όσοπηγαίναν
Τόσο τα όνειρα γίνονταν ποιο θολά .
Καρδία μου βάστα να φύγει η καταιγίδα,
Και τότε μια μέρα ο ήλιος θα φανεί .

Μα άργιε να έρθει εκείνη η μέρα
και ήταν όλα σκοτεινά, τα όνειρα πληγές γινήκαν,  
σε μια ψυχή κομμάτια πια , σε μια ψυχή κομμάτια πια .